|
|
Γεννήθηκα στην Αθήνα πριν από 39 χρόνια όπου και έζησα τα
περισσότερα μου χρόνια.
Κατοικώ μόνιμα πλέον στη Θεσσαλονίκη και εξακολουθώ να διοχετεύω
την ενέργεια μου και τις εμπειρίες μου, στο χαρτί, μέσα από τη διαφορετικότητα
στιγμών και τόπων.
Γράφω μικρά κείμενα και κυρίως ποίηση.
ΣΙΩΠΩ ΚΑΙ
ΠΕΡΙΜΕΝΩ
Περιμένω
τα λόγια σου που θα μου δώσουν ζωή,
Καθώς θα κυλούν μπροστά απ' τα μάτια μου
Λαμποκοπώντας σαν πολύτιμοι λίθοι.
Θέλω να χαθώ στις θάλασσες των απέραντων γαλαξιών
Των δυο λαμπερών ματιών σου,
σε εκείνους τους ουράνιους κόσμους
που βρίσκονται ανάμεσα στο λυκόφως
και τον κόσμο των Θεών.
Σαν Θεός νοιώθω όταν οι χείμαρροι των αναμνήσεων μου
Ξεχύνονται και μουρμουρίζοντας πολύχρωμα
Τραγούδια ανασύρουν από τον ωκεανό της
Θύμησης μου την μορφή σου,
Γιατί να! αυτή η μορφή είναι φτιαγμένη
Από άστρα στον ουρανό της απόλυτης γαλήνης,
Εκεί όπου με οδηγούν τα φιλιά σου.
Τρέχουν πάνω στο κορμί μου
Σαν ελαφίνες σε καταπράσινα λιβάδια
Και σαν μυστηριακή μουσική
Με ταξιδεύουν σε κόσμους ονειρικούς
Σιωπώ λοιπόν και περιμένω.
Περιμένω να λάμψει το αέναο φως
Των ματιών σου.
Παραδίνομαι στην δίνη της θύμησης όταν γλυκά
Η σιωπή με τυλίγει με τον μανδύα της.
Από κάποιον κόσμο που δεν κατανοώ ακούγονται
Ήχοι από την γλυκόλαλη άρπα της φωνής σου.
Λόγια που μοιάζουν με επικλήσεις στον Θεό της αγάπης.
Χάνομαι στις περασμένες ώρες που γλυκά με καινε,
Και ξανά ανάβουν μέσα μου και πάλι,
Σε έναν αδιάκοπο χορό.
Οι κόσμοι που με ταξιδεύεις είναι κόσμοι λαμπεροί
Καμωμένοι από αμέτρητους ήλιους
Που γεννά η μορφή σου.
Σιωπώ και περιμένω.
Και όταν ο χρόνος που άλλες φορές είναι
Αμείλικτος φέρει την ώρα που για μια
Ακόμα φορά το γοργοτάξιδο σκαρί του
Κορμιού σου θα με πάρει στον κόσμο των
Θεών για να με στέψει, τότε εγώ ευλαβικά
Θα προσκυνήσω τα χείλη σου και θα αφεθώ
Σε αυτήν την γλυκιά ανασαιμιά σου.
Γι' αυτό λοιπόν σιωπώ και περιμένω.
ΞΕΡΩ ΤΩΡΑ
Ξέρω τώρα
ότι η ποίηση είναι ταξίδι,
Ταξίδι ονειρικό σε κόσμους που μόνο αυτοί
Που τολμούν να χαθούν στο όνειρο την μέρα
Γνωρίζουν.
Ταξίδι για μένα στον απέραντο ωκεανό των ματιών σου
Εκεί χάνομαι και ξαναγεννιέμαι
Σε έναν αδιάκοπο κύκλο.
Καβαλώ το πύρινο άρμα της θύμησης
Και βρίσκομαι στους κόσμους
Που μου χαρίζει η ύπαρξη σου.
Περπατώ στα λιβάδια του κορμιού σου
Και χάνομαι, γίνομαι άπειρο,
Σαν να χωρά μέσα μου ολόκληρο το σύμπαν,
Και πάλι μετά
Ένα μικρό μόριο που χωρά
Άπειρες φορές στο κορμί σου.
Άστρα και ήλιοι,
γαλαξίες και κόσμοι,
όλα τα χωρά η μορφή σου,
στο πρόσωπο σου γεννιέται το όλον.
Σκιρτώ και αγάλλομαι
Όταν σαν ουράνια μελωδία
Ακούω τη φωνή σου,
Χιλιάδες άγγελοι ύμνο ψάλουν,
Και εγώ μένω άλαλος, σαν σε έκσταση.
Θα μείνω πάντα λοιπόν ονειροπόλος της μέρας
Της νύχτας, αυτού του ίδιου του χρόνου
Αντλώντας το φως της ύπαρξης σου.
ΑΣ ΓΙΝΩ
ΕΡΩΤΑΣ
Δεν έχω
μάτια πια δεν έχω χέρια
Έχω γίνει πιο μακρινός και απ' αυτά τα άφταστα αστέρια
Δεν έχω λόγια πια δεν έχω στόμα
Έχω γίνει ένα ον σαν αυτά που σέρνονται στο χώμα.
Δεν την
θέλω πια δεν την αντέχω
Τέτοια ζωή πως την μισώ δεν θέλω να την έχω
Ας γίνω δέντρο πια ας γίνω πέτρα
Σαν και αυτή που την πετάς δίπλα σου λίγα μέτρα
Μα πιο
πολύ θέλω να γίνω όνειρο να γίνω χάδι
Να γίνω έρωτας μέσα στο βράδυ
Και όταν όλα σβήσουνε στο φως της μέρας
Τότε ας γίνω άνεμος για να μην γίνω τέρας.
ΑΓΑΠΗ
Της
θύμησης το μονοπάτι πήρα πάλι
Και διάβηκα πεδιάδες και βουνά
Την γλυκιά του ονείρου είχα ζάλη
Μέσα στο φλογισμένο μου κεφάλι
Όταν στην αγκαλιά σου βρέθηκα ξανά
Τότε ο
κόσμος πήρε να φωτίζει
Με ένα φως που έλαμπε βαθιά
Γιατί ο νους την καρδιά μου δεν ορίζει
Όταν βαθιά μέσα μου αρχίζει
Να καίει της αγάπης η φωτιά.
Ήταν
χειμώνας, το θυμάσαι;
τότε που ήρθα στον τόπο σου,
σαν ένας σπόρος που καράβι είχε τον άνεμο.
Όμορφη!!
Σαν το προμήνυμα της άνοιξης που ερχόταν.
Με το κορμί σου με ζέστανες,
έτσι όπως η γη ζεσταίνει τους σπόρους στην αιώνια μήτρα της.
Και τώρα κοίτα!
Βλάστησα!
Με πότισες με τα γλυκά φιλιά σου,
οι ζωοφόρες πνοές σου με έθρεψαν,
άπλωσα τα κλωνιά μου ψηλά,
πολύ ψηλά στο στερέωμα μέχρι που ολάκερο το σύμπαν δεν τα χωρούσε.
Με άνθισες άνοιξη μου γλυκιά ,
γέμισες τα κλωνιά μου άνθη.
Και μετά σαν το καλοκαίρι η αγάπη σου με μέστωσε,
και τώρα να οι καρποί μου αγάπη μου,
λέξεις και ποίηση έγιναν.
Aν και
ήξερα πως θα έρθεις, σε περίμενα, όχι με λουλούδια στα χέρια,
δεν έβαλα τα καλά μου,
δεν ξυρίστηκα, αν και ήξερα πως θα έρθεις.
Δεν άλειψα το κορμί μου με αρωματικά μύρα, ούτε έντυσα το δωμάτιο γιορτινά
τίποτα δεν έκανα που να δείχνει ότι είχαμε γιoρτή.
Όμως η ψυχή μου ντύθηκε την πιο λαμπρή φορεσιά της
οι πόθοι μου τα γαμπριάτικα τους,
σε περίμεναν οι πόθοι μου,
τα θέλω μου από νωρίς είχαν ξυπνήσει και στόλιζαν την ψυχή μου,
άπλωσαν βάγια για να περάσεις,
πέταξαν ρινίσματα ήλιου να κάνουν αστραφτερό το μονοπάτι σου.
Και ήρθες,
ήρθες και φωτίστηκε το μικρό μου δωμάτιο,
οι πόθοι και τα θέλω μου άρχισαν το γαμήλιο γλέντι,
και τώρα που έφυγες απόμεινε το φως που ανάδιδε το γλυκό σου γέλιο
έμειναν τα ρινίσματα των ματιών σου,
και η καρδιά μου ντύθηκε το όμορφο πανωφόρι της Αγάπης.
Κοίτα!
Είμαι εδώ
Κοιτά!
Είμαι εδώ, στην άκρη του χρόνου περιμένω.
Κοιτά, πάντα ήμουν εδώ, μια μικρή στάση που η ζωή σου κάνει,
μέσα από την γλυκεία σου ύπαρξη για πάντα ανασαίνω
όνειρο που παντοτινά κοντά σου τρέχει μα ποτέ δεν φτάνει
Θα είμαι
εδώ για πάντα, μια μικρή στάλα χαράς που περιμένει,
η άνοιξη ν' ανθίσει, ο ήλιος της μορφής σου πάνω μου να χαράξει,
σαν ένα σύμπαν που από αιώνες πλάθεται, και όμως απομένει
το ίδιο όπως όταν γεννήθηκε, και καθόλου δεν έχει αλλάξει.
Κοιτά!
Είμαι εδώ! Σε περιμένω πάλι σαν την αυγή,
η γη είμαι, και είσαι ο ήλιος που φωτίζει την θόρια μου,
μια ηδονής είμαι στα χείλια σου αέναη μικρή κραυγή
μια έρημος είσαι που όαση έγινε απ' τα ζεστά φίλια μου.
Είμαι εδώ!
Άκουσε με όταν του κόσμου τα πέρατα οργώνεις.
Είμαι εδώ! Για πάντα το μικρό γαλήνιο σου λιμάνι,
θα περιμένω την στιγμή που τον πόθο μέσα μου θα τρανώνεις
γιατί αν και σαν λάβα έλιωσα ούτε αυτό μου φτάνει.
Χρόνε
δράκε
Χρόνε δράκε, η ανάσα σου καυτή από πάνω μου περνάει
πως τα λεπτά κυλούν; Πoια μοίρα τα έχει σπρώξει πάλι;
στα δευτερόλεπτα σου χρόνε το είναι μου γερνάει
δες πως περνούν οι ώρες σου, απόκοσμη είναι μες το μυαλό μου ζάλη.
Ποιος
ήλιος χρόνε τώρα πάνω μου θα λάμπει; Ποια άνοιξη;
για αιώνες μόνος στα πέρατα του χρόνου θ' αργοπεθαίνω
σε ποια χείλια τώρα ευλαβικά θα σκύβω με κατάνυξη;
με ποιο κορμί -αγγέλων φτερά- ψηλά στον ουρανό θα ανεβαίνω;
Ποιο χέρι
θα απλώνεται γλυκά σαν το τρυφερό του Θεού μου χέρι;
ποια γλυκολαλιά το πρωί θα με ξυπνάει; Ποιο λυκαυγές;
τώρα δεν ξέρω τι η επόμενη ώρα προμηνά και τι θε' να μου φέρει
δες χρόνε, τα ποιήματα μου έγιναν της μοναξιάς κραυγές.
Ψάχνω,
κυλώ, γαλήνια στέκομαι στο φως
σαν ένας σπόρος που ζητά να ζήσει
όχι στα σκοτάδια της μάνας γης,
μα στο φως του ήλιου.
Λαμποκοπούν μέσα μου πηγές φωτός
μέσα μου αιώνες τις αναμνήσεις τους αποθηκεύουν,
και εγώ,
σαν τον φορέα της άνοιξης πιάνω τις αχτίδες
από το γιορντάνι της αγάπης και συνθέτω με φως,
εικόνες πλάθω,
αισθήματα γεννώ,
και ζω την κάθε στιγμή μου σε ένα πέλαγο χρωμάτων.
Μη θαρρείς πως είμαι κάτι,
κάτι παραπάνω από μια μάζα φως και χώμα
όχι, δεν είμαι τίποτε άλλο από μια έκρηξη φωτός
μια μικρή αέναη έκρηξη που την λάμψη της αφήνει στο χαρτί
δεν είμαι τίποτα παραπάνω από μια μικρή στάλα ζωής
που το μεγαλείο σου βιώνει απέραντη αγάπη.
Θα ήθελα
Θα ήθελα του ήλιου τις ακτίνες να πιάσω,
και πάνω τους να γράψω ποιήματα,
άπειρα μικρά ποιήματα για σένα.
Στεφάνι να τις κάνω από πολύτιμους λίθους,
και να στεφανώνω την μορφή σου.
Θα ήθελα του ανέμου τις ριπές να σταματήσω,
και πάνω τους να γράψω
όμορφα μικρά ποιήματα για σένα.
Ρούχο να τις κάνω από λέξεις μεταξένιες
και να ντύσω το όμορφο κορμί σου.
Στ' άστρα να γράψω, στις θάλασσες,
κι έπειτα στα πουλιά να μάθω να στα λένε.
Στα σύννεφα να χαράξω την αγάπη μου,
να κάνω ολάκερο τον κόσμο μια κραυγή,
μια μικρή κραυγή χαράς,
και μια προσευχή για την Αγάπη σου.
Σουρουπώνει
Σουρουπώνει και πάλι,
άλλη μια μέρα φτάνει στο τέλος της.
Ο ήλιος χαρίζει πορφυρές αποχρώσεις,
στις ελιές,
στη θάλασσα,
αποχαιρετά τον κόσμο και διαβαίνει.
Είναι γαλήνια ετούτη η ώρα,
είναι σαν Όνειρο,
κοιτώ όλη την αρμονία ετούτη και προσπαθώ να την χωρέσω στον νου μου.
Όμως μια θλίψη φωλιάζει μέσα μου,
μια παράξενη θλίψη,
ζωσμένη σιωπή και απόγνωση.
Σουρουπώνει και πάλι και εγώ μονάχος,
σαν ένα αστέρι ν' ανατείλει βιάστηκε.
Τι και αν έχω γύρω μου ανθρώπους;
Τι και αν λένε τόσοι πολλοί πως μ' αγαπούνε;
Κανείς μα κανείς δεν απλώνει γλυκά το χέρι του,
και δεν θέλω ένα οποιοδήποτε χέρι
μα εκείνο που χάραξε πάνω μου
με φωτιά τα σημάδια του.
Εκείνο που λάτρεψα.
Και εδώ σουρουπώνει και πάλι χωρίς την παρουσία σου
Yπάρχει η
Αγάπη σου
Δεν θα πω πως κουράστηκα,
όχι,
όμως να,
θέλω μόνο να σου πω πόσο άδεια είναι η αγκαλιά μου.
Να σου εξομολογηθώ θέλω,
ότι,
της μοναξιάς με πνίγει η σιωπή,
των αναμνήσεων τα πλήθη στον νου μου ξεφαντώνουν.
Τι να τον κάνω τον ήλιο;
Τι τον άνεμο να κάνω;
Πια ομορφιά μπορεί τώρα να με σαστίσει;
Άδειασε ο κόσμος μου,
το φως σκοτάδι έχει γίνει,
μόνο τις στιγμές που ζωντανές οι μνήμες έρχονται
χαράζει ένα αχνό στα χείλια μου χαμόγελο.
Ναι εκείνες τις στιγμές που σαν χείμαρρος ορμούν,
-ω! πόσο με μεθούσαν τα γλυκά σου φιλιά-
πόσο χαρούμενος ήμουν,
όχι για ότι μου έδινες,
όχι,
μα για κείνα που σαν ήλιος στα μάτια σου έλαμπαν.
Θυμάμαι Αγάπη μου, θυμάμαι που ο έρωτας κάλπαζε στα κορμιά μας σαν άτι.
Θυμάμαι τις ώρες που περνούσαμε άλλοτε μιλώντας,
άλλοτε σιωπηλοί,
και ήταν τόσα τα λόγια της σιωπής μας αγάπη μου που ο κόσμος ολάκερος η και το
σύμπαν ακόμα δεν τα χωρούσε.
Τώρα όμως η σιωπή δεν έχει να πει τίποτα,
μόνο με τυλίγει με προσμονή,
με αφήνει να καρτερώ και πάλι εκείνη την άλλη σιωπή που αστραποβολούσε στα
μάτια σου,
την σιωπή της Αγάπης.
Δεν θα πω πως κουράστηκα ,
όχι,
αιώνια σε περίμενα,
από την αυγή του ατέρμονου χρόνου,
αέναα θα σε περιμένω.
Μάθε Αγάπη μου,
πως αν ο Θεός,
το σύμπαν,
η ζωή,
η ομορφιά,
αν εγώ υπάρχω,
είναι γιατί υπάρχει η Αγάπη σου.
Μια
αγκαλιά θα κάνω το είναι μου,
ζωή μου,
μια μικρή αγκαλιά,
να κλίσω μέσα το σύμπαν,
να κλίσω μέσα εσένα,
γιατί σε αγαπώ.
Και σε ρωτώ ξέρεις άραγε πως η αγάπη μου για σένα είναι φεγγάρι που ανέτειλε
πάνω σε μια γη ολάνθιστη από αισθήματα μύρια;
Ξέρεις πως τούτη η καρδιά που μες στα στήθια μου πάλετε έχει παλμούς την μορφή
σου;
Έχει ξημέρωμα και ήλιο την ύπαρξη σου;
Ξέρεις αγάπη μου πως η ομορφιά τούτου του κόσμου είναι η καρδιά σου.
Μην φύγεις ποτέ,
μην πεις τελείωσε τούτη η αγάπη γιατί ο θεός ποτέ δεν τελειώνει,
ποτέ το φως δεν χάνεται.
Κοιτά αγάπη μου ,
δεν είναι καιρός που τα κρίνα άνθισαν από την αγάπη μας,
δεν είναι καιρός που τα άστρα ανέτειλαν φωτίζοντας την θάλασσα των αισθημάτων
μας,
σε περίμενα αιώνες,
στάλαζε μέσα μου η αγάπη γυρεύοντας να βγει,
και ήρθες,
και εξημέρωσες τα αγρίμια μέσα μου,
έκανες φωτεινές τις κοιλάδες μου,
και τώρα κοίτα, αγάπη μου,
ένας ολόφωτος κόσμος είναι η ψυχή μου,
ένας κόσμος που φως του έχει εσένα,
ήλιος και άστρα όλα είσαι εσύ,
είσαι η αγάπη αγάπη μου.
Αν είναι η αγάπη σκάλα προς τον ουρανό,
τότε,
τα ύψη σου θεέ μου ξεπέρασα
Και τώρα δεν μπορώ να πω τίποτα παρά μόνο ότι ο θεός μου με ευλόγησε με την
ύπαρξη σου,
είσαι ότι όμορφο μπορεί να γεννήσει ο θεός,
πόθε μου αδιάκοπε καίω το είναι μου στην Ιερή σου φωτιά.
Αν λοιπον ποτέ με ρωτήσουν τι είναι ομορφιά,
τι είναι γαλήνη,
ποιος είναι ο θεός αν με ρωτήσουν
τότε
την αγάπη σου θα δείξω αγάπη μου.
Ξημέρωσε
έξω, ο ήλιος παίζει κρυφτό με τα σύννεφα,
οι αχτίδες γλιστρούν σαν άνθη σε περβόλι της άνοιξης.
Να σου γράψω θέλω αγάπη μου,
Να απλώσω σκέψεις και πόθους στο χαρτί.
Πες της σ' αγαπώ! Φωνάζουν τα σύννεφα
Και ο ήλιος φωνάζει: πες της σ' αγαπώ!
Κάνει τις ανθακτίνες του χρώματα,
Και γράφει πάνω στο ασημοπράσινο της ελιάς
Σ' αγαπώ!
Στο γαλάζιο της θάλασσας γράφει αγάπη μου,
Και είναι όλα τόσο όμορφα τόσο απλά
που ο θεός δεν χρειάζεται πλέον να τα κρατά σε τάξη.
Να σου γράψω θέλω αγάπη μου,
Πως τα όνειρα μου κάνω καράβια που σαλπάρουν,
τα κοιτώ από το παράθυρο του δωματίου μου,
Τα λευκά τους πανιά γράφουν: πες της σ' αγαπώ!
Να ' ναι γι' αυτό που οι πέτρες ανθίζουν;
Όλη η πλάση-μέσα σε μια γαλήνη βυθισμένη η πλάση-μου ψιθυρίζει:
πες της σ' αγαπώ!
Φτερουγίζω σαν όνειρο,
Νιώθω το είναι μου να εξαϋλώνεται,
Να γίνετε ένα με τα πράγματα.
Όλα γύρω μου φωνάζουν:
πες της σ' αγαπώ.
Τι
συμβαίνει; Τι συμβαίνει ρωτά ο νους μου,
παράξενα λάμπει η νύχτα απόψε,
Και η μέρα που πέρασε παράξενα ήταν θολή.
Τι συμβαίνει; Νιώθω πως έγινα το άπειρο,
Πως η ψυχή μου ανασαίνει από το πλήθος των όντων,
Κομματιαστή είναι η ψυχή μου,
Ένα κομμάτι γελά και φτερουγίζω στα ύψη,
Ένα κομμάτι μου θλίψη είναι γεμάτο και με πονάει βαθιά.
Τι συμβαίνει; Κάποιος μέσα μου φωνάζει:
Αγάπη να γίνεις, αγάπη και φως.
Τι συμβαίνει; Πως έγινα άπειρο;
Τα πλήθη μέσα μου κυματίζουν,
Η ψυχή μου οραματίζεται,
Ένα κόσμο φτιαγμένο για μας.
Πάλετε η ψυχή μου με παλμούς ουράνιους,
-πώς να χωρέσω τόση αγάπη;-
Τώρα ξέρω! ψιθυρίζει μέσα μου το σύμπαν και εγώ άφωνος ακούω.
Τώρα ξέρω! Η αγάπη είσαι εσύ θεέ μου και εγώ η κατοικία σου.
Ξεθάρρεψα,
Διάβηκα του ήλιου το κατώφλι,
Και πάλι, στιγμές σαν ρινίσματα πέφτουν από τα χέρια μου,
Από τα χέρια που μεγάλωσαν, που έγιναν άπειρο,
κοίτα ξεθάρρεψα και διάβηκα του ήλιου το κατώφλι.
Μνήμες σαν στάλες κυλούν στο μέτωπο μου,
Μέσα στο κεφάλι μου όλοι οι ήλιοι του σύμπαντος ανατέλλουν,
Σημείο εκκίνησης η μορφή σου.
Κάτω στα χλωμά δέντρα του δρόμου ένα σπουργίτι διαλαλά την ομορφιά σου,
Ψηλά στο βουνό ο άνεμος τραγουδά τον ύμνο σου.
Περνά μέσα από τα δέντρα και τραγουδά,
Ο χώρος έγινε το είναι μου,
Απλώθηκε το είναι μου,
Ατέρμονα απλώνομαι και οι αισθήσεις μου αγκαλιάζουν το σύμπαν,
Στις φλέβες μου κυλούν άστρα,
Στο νου μου κινούνται πλανήτες
Τα μέλη μου πλασμένα από σκοτάδι
Από αρχέγονο σκοτάδι πλασμένα τα μέλη μου.
Στις παρυφές των ορίων μου το σύμπαν ανασαίνει
Φως, φως, φως!
Ξεχειλίζει από τα χέρια μου και γλιστρά στο χαρτί
Και έπειτα πάλι μικρός γίνομαι,
Ένας κόκκος χρόνου,
Μια στάλα ήλιου,
Μέχρι που μαζί σου να ξεχυθώ και να τρανώσω σαν σύμπαν.
Μέσα μου οι κόσμοι κινούνται με τάξη
Είναι κόσμοι καμωμένοι από εικόνες και λέξεις,
Από ονείρατα και πόθους.
Τίποτα δεν σταματά την ξέφρενη πορεία μου,
Μόνο εσύ!
Εσύ που ξεχύνεσαι πάνω στη λευκότητα των χαρτιών και θαμπώνεις
Και σαστίζεις,
Με λέξεις σαστίζεις,
Με εικόνες σαστίζεις.
Και σαν κοιτώ τα ίχνη του ήλιου που άφησα,
Ο νους ξεθαρρεύει
Και πάλι ο νους ξεθαρρεύει
Και η ψυχή και το είναι μου γίνεται ποίηση
Ποίηση και αγάπη.
ΘΑ 'ΡΘΕΙ Η
ΣΤΙΓΜΗ
Η σιωπή τη
νύχτα με πέπλο έχει σκεπάσει
Και η φαντασία μου ξύπνησε δειλά
Με την άηχη φωνή της αρχίζει να μιλά
Σαν ένα ποτάμι αφρίζει και κυλά
Καθώς σε κόσμους ονειρικούς θέλει να φτάσει
Τραγούδια
ερωτικά μου ψιθυρίζει
Και σε λιβάδια τρέχω φωτεινά
Της ψυχής μου γεμίζει τα κενά
Όταν την οπτασία σου δίπλα σου γεννά
Που με ολόγλυκα φιλιά το είναι μου γεμίζει
Μα θα
'ρθει η στιγμή που θα σε βάλω
Ολοζώντανη στη ζεστή μου αγκαλιά
Όταν η απόσταση ανήκει στα παλιά
Ολόκληρο το όμορφο κορμί σου θα γεμίσω με φιλιά
Γιατί να λειώνω απ' τον πόθο δεν αντέχω άλλο.
ΨΥΧΗ ΜΟΥ
ΓΙΑΤΙ ΑΓΩΝΙΑΣ
Της γνώσης
το μονοπάτι θέλησα να πάρω
Και της σοφίας εραστής να γίνω φλογερός
Έκανα τη δύναμη και την ισχύ μου φάρο
Και περίμενα της ολοκλήρωσης μου να έρθει ο καιρός
Ευλαβικός
προσκυνητής αντλούσα με γαλήνη
Κάθε γνώση μυστική από κρυφή πηγή
Και πίστευα πως της ψυχής μου τον πόνο θ' απαλύνει
Μάταια όμως αυτή έγινε η πιο βαθιά πληγή
Ψυχή μου
γιατί αγωνιάς και με ταράζεις;
Της ολοκλήρωσης σου δεν ήρθε ο καιρός
Το ξέρω πως φοβάσαι, πως δειλιάζεις
Είναι σκληρός και αμείλικτος ο πόλεμος αυτός.
Μήπως δεν
ήξερες απ' την αρχή το τίμημα που δίνεις;
Δεν ήσουν γνώστης μυστικών κρυφών από παλιά;
Δεν ήξερες πως όταν το νου με δύναμη το ντύνεις
Τότε ξυπνάς μέσα σου μιαν άηχη και βροντερή λαλιά;
Τώρα που
απέκτησες δύναμη και γνώση
Γιατί είσαι δυστυχής και ταραγμένη τόσο;
Πως δεν μπορεί η ισχύς σου να σε σώσει;
Φοβάσαι μήπως και εγώ ακόμα σε προδώσω.
Μα όχι!
Εσύ και εγώ ένα σου λεω είναι
Μαζί δεν ακολουθήσαμε αυτό το μονοπάτι;
Εσύ για μένα οδηγός ουράνιος γίνε
Και εγώ για σένα το σάρκινο σου μάτι.
ΚΑΛΩ ΤΗΝ
ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ
Ξανακαλώ
την άνοιξη
Με όλη τη μεγαλοπρέπεια που έχει
Τα πολύχρωμα λιβάδια
Που σπαρμένα είναι
Με απειράριθμα άνθη
Που
ευωδιάζουν γλυκά.
Το αιώνιο φως του ήλιου
Που λάμπει
Δίνοντας απλόχερα την ζωή.
Το γάργαρο μουρμούρισμα των ποταμών
Τον έναστρο ουρανό στις
Απαλές νύχτες
Με το παιχνίδισμα των άστρων.
Ξανακαλώ τους αγαθούς Θεούς
Τους αγγέλους
Τις ουράνιες στρατιές
Την γαλήνη και την αρμονία
Την αγάπη
Την ζωή με ό,τι πολύτιμο προσφέρει
Την λήθη που κρύβει κάθε τι που πονά
Τις ώρες που γαλήνια κυλούν
Το αγαθό σύμπαν
Την θάλασσα που γλυκά ανασαίνει
Ξανακαλώ την αγάπη σου.
ΚΑΙ ΝΑ!
Και να!
εδώ χορεύουνε γλυκά
πολύβουοι άγγελοι
και ανάμεσα τους η μορφή σου
λικνίζεται κυλά
σαν ήλιος που ανατέλλει
Και να εδώ
χορεύουνε γλυκά
πολύχρωμα λουλούδια
και μαζί τους η οπτασία σου
γελά και τραγουδά
ερωτικά τραγούδια
Και να εδώ ο ερωτάς γεννά
ζωή απ' το φιλί σου
και μαζί του η ψυχή μου
ριγά και ξεκινά
ταξίδι στο κορμί σου
ΑΠ ΤΟΝ
ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΝΑ ΣΩΘΩ
Στου
αρρωστημένου ορίζοντα το βάθος
ένας ήλιος βυθίζεται σαν αίμα
σε έναν κόσμο φτιαγμένο απ' το λάθος
σε μια βρωμισμένη θάλασσα από ψέμα.
Και η ακτή
από απάτη είναι φτιαγμένη
και τα ποτάμια του από φθόνο και κακία
από όντα γλοιώδη είναι κατοικημένη
που ζουν σε μια ομίχλη από αδικία
Στον
ουρανό του δαίμονες τριγυρίζουν
και ένας Θεός μισότρελος κοιτάζει
όλοι τρελά γελούν πανηγυρίζουν
για της αμαρτίας τον ποταμό που από τα μάτια του αφρίζει και πηγάζει
Εγώ μένω
άλαλος από την αγωνιά και τον τρόμο
ψάχνω διέξοδο να φύγω από δω
μα όσο και αν κοιτώ δεν βρίσκω κανένα δρόμο
από τον εαυτό μου να τρέξω να σωθώ!
ΑΓΑΠΗ
Γέμισε η
ψυχή μου χρώματα,
την άπλωσα μπροστά σου σαν τον καμβά
μπροστά στον αιώνιο καλλιτέχνη,
και έμεινα άλαλος από το αποτέλεσμα,
γιατί τι πιο όμορφο από σένα Αγάπη!
ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ
ΠΑΘΟΣ
Πίσω στο
σκοτάδι και την λήθη
των πολλών μου των λαθών τα πλήθη
αχνοφέγγουνε δειλά
και εγώ μάταια γυρίζω
κι επικλήσεις ψιθυρίζω
στην ζωή μου που κυλά
Την ζωή
που δεν ορίζω
που σαν τρελός την τριγυρίζω
που ουρλιάζει και γελά
ψάχνοντας να βρω το λάθος
που μ' οδήγησε στο πάθος
και μ' έριξε τόσο χαμηλά
Και όμως
πολύ καλά το ξέρω
γι' αυτό και υποφέρω
με τούτο δω το ψέμα
γιατί το λάθος
μοιραία και το πάθος
τρέχουν μες το ίδιο μου το αίμα!
ΚΑΡΤΕΡΩ
Καρτερώ το
φως εκείνης της μέρας.
Της μέρας που ο Θεός- άνθρωπος
θα ξυπνήσει από τη λήθη της σάρκας.
Της μέρας της αιώνιας που το απλωμένο χέρι Του
δεν θα κρατά όπλο, παρά μόνο ένα λουλούδι.
Της μέρας των λουλουδιών, που τα χέρια
θα προσφέρουν καρδιές ανθισμένες από την θεϊκή ουσία.
Την μέρα της ανθρώπινης ουσίας που τα στόματα
δεν θα έχουν το φαρμάκι της οχιάς.
Tης μέρας των ανθρώπων.
Με αγωνιά καρτερώ το φως εκείνης της μέρας,
της μέρας της αγάπης.
ΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΜΟΥ ΤΡΕΜΟΥΝ
Τα χέρια
μου τρέμουν, το μυαλό μου σαστίζει
απ' τα βάθη του νου μου η μορφή σου αναβλύζει
σε ταξίδια με παίρνει με ονείρων καράβια
γεμίζει με φως την ψυχή μου την άδεια
Τα χέρια
μου τρέμουν, το ποτήρι αδειάζει
η φωνή σου μωρό μου με τραγούδι μου μοιάζει
με τραγούδι αγγέλων με ουράνιο ύμνο
την καρδιά μου ξυπνάει απ' της λήθης τον ύπνο
Τα χέρια
μου τρέμουν, η ψυχή μου αλαφιάζει
το ποτήρι μπροστά μου συνεχώς και αδειάζει
η μορφή σου γεννιέται μες της μέθης την ζάλη
τα φίλια σου τα νοιώθω στα χείλια μου πάλι
Τα χέρια
μου τρέμουν, οι αναμνήσεις θαμπώνουν
οι στιγμές που υπήρξαν και πάλι με ζώνουν
με το γλυκό το κορμί σου στα χάδια δοσμένο
την ίδια στιγμή καρτερώ περιμένω.
ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
ΜΟΥ ΞΥΠΝΗΣΕΣ
Αντλώ το
φως απ' την ακτινοβόλα ψυχή σου
αφήνομαι στα ταξίδια που με παει
μακάριοι αυτοί που ρουφούν την μορφή σου
που γλυκιά μέθη γύρω σκορπάει
Της
φαντασίας μου το άτι καβάλησα και πάλι
και κάλπασα σε κόσμους ονειρικούς
η σκέψη σου γοργόφτερα πανιά στο νου μου έχει βάλει
σε όμορφους κόσμους με φέρνει και γλυκούς
Σε κόσμο
παράξενο σε γνώρισα σαν άστρο
που έλαμπε τόσο σαστίζοντας το νου
της καρδιάς μου πολιόρκησες χωρίς να θες το κάστρο
με χρώμα την γέμισες το χρώμα τ' ουρανού
Συγχώρα με
άγγελε δεν ξέρω πια τι λεω
η καρδιά μου με πλάνεψε με έφερε ξανά
στου Ονείρου τις θάλασσες και μέσα τους πλέω
την αγάπη μου ξύπνησες που όλα τα αναγεννά.
ΣΑΝ ΕΝΑ
ΔΕΝΤΡΟ ΕΙΜΑΙ
Κυλώ στην
γαλήνη που η σκέψη σου φέρνει
σε πέλαγα πλέω από άπλετο χρώμα
σαν ένα δέντρο είμαι που από την αύρα σου γέρνει
ένα δέντρο που έχει την ύπαρξη σου για χώμα
Κυλώ στην
γαλήνη που τα λόγια σου δίνουν
λόγια που λάμπουν σαν να 'ναι τ' αστέρια
με πανε ταξίδια και μέσα μου αφήνουν
μια υφή σαν χάδι από τα λατρεμένα σου χέρια
Δες, σε
Όνειρο βρίσκομαι τώρα
αν και η νύχτα έχει από ώρα τελειώσει
μα για πάντα θα παίρνω τα δώρα
που η ύπαρξη σου μπορεί να μου δώσει.
ΣΗΜΕΡΑ
ΕΛΑΜΨΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΝΑ ΦΩΣ
Σήμερα
έλαμψε για μένα ένα φως
που μια γλυκιά μέθη γύρω του σκορπούσε
σήμερα ήρθε και με βρήκε ο Θεός
και για την αγάπη πάλι μου μιλούσε
Ο λόγος
σου σαν ρίγος με διαπέρασε βαθύ
με μια γλυκιά προσμονή να καιει την ψυχή μου
κάθε ασχήμια και πόνος έχει χαθεί
γέμισες Θεέ μου με φως την άχαρη μικρή ζωή μου
Σήμερα
έλαμψε για μένα ένα φως
που σαν ουράνιο έμοιαζε αστέρι
σήμερα ήρθε και με βρήκε ο Θεός
σαν η αγάπη άπλωνε πάνω μου τo τρυφερό της χέρι!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ
Καλημέρα
άγγελε που τα άυλα φτερά σου θέλεις να απλώσεις
για κόσμους από αιώνες χάθηκαν,
στην ονειρική μπες τροχιά τους,
ψάξε την πύλη τους να βρεις
και όταν για μια φορά τα φωτεινά περπατήσεις μονοπάτια τους
γλυκιά προσμονή θα νοιώθεις παντοτινά.
ΑΠΕΙΡΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ
Των
ονείρων μου το άτι ξέφρενο κάλπασε και πάλι
σαν ένα τόσο δα μικρούλι σύννεφο σε γαλάζιο ουρανό
μια γλυκιά ανείπωτη μου έφερε ζάλη
νοιώθω σαν ένα ακυβέρνητο πλοίο σε μεγάλο ωκεανό
Που από
αιώνες τον δρόμο έχει χάσει
και σε αδιάκοπους κύκλους μέσα πλέει
διένυσε τόσο δρόμο και σε άλλους κόσμους έχει περάσει
σαν ένα αέναο δάκρυ του σύμπαντος που κλαιει.
Και το
ταξίδι που απ' την αρχή του χρόνου έχει αρχίσει
μεγάλο ανέκφραστο, όνειρο το έκανε τρανό
και εγώ ποθώ πίσω στο χρόνο να γυρίσει
χάθηκα, έσβησα και σάστισα απ' των αισθημάτων το βουνό.
Και όταν
το ταξίδι τελειώσει μέσα στην ζεστή σου αγκαλιά
τότε η ψυχή μου θα 'χει νιώσει σαν ένας Θεός
που ισχυρός ήταν και τον λάτρευαν από παλιά
και μέσα στην χούφτα μου θα χωρά ο άπειρος ωκεανός.
ΑΚΟΛΟΥΘΩ
Ακολουθώ
τα ίχνη στους δρόμους των άστρων
Των ονείρων σου τα μονοπάτια διαβαίνω
Σε κοιτώ και καθώς με πορθητή μοιάζεις των αιώνιων κάστρων
Μαζί σου σε κόσμους γαλήνης ανεβαίνω
Ακολουθώ
τα ίχνη των φιλιών σου στη σάρκα
Γραμμές φλεγόμενες, καραβιά του πόθου γλυκά
Σε κοιτώ και καθώς κεντάς των αντοχών μου τα άκρα
Μαζί σου ανεβαίνω στα ουράνια ψηλά
Ακολουθώ
τα ίχνη σου στην ψυχή μου βαθιά
Σημάδια μυστικά με φλόγα γραμμένα
Σε κοιτώ και καθώς γίνεσαι η δική μου καρδιά
Σου ψιθυρίζω λόγια από καιρό ξεχασμένα.
ΑΧ, Η
ΑΓΑΠΗ ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΥΨΩΣΕΙ
Αφήνομαι
Απλώνομαι
Ριγώ
Και από την ύπαρξη σου αντλώ
Κάθε τι καλό που έχει να μου δώσει
Καίγομαι
Λειώνω
Λαχταρώ
Κάθε φορά που είσαι εδώ
Παίρνω ό,τι η αγάπη μπορεί να μεταδώσει
Αισθάνομαι
Χάνομαι
Κυλώ
Χάνω το νου και το μυαλό
Αχ, η αγάπη πόσο μπορεί να ανυψώσει
Έρχεσαι
Αφήνεσαι
Μεθάς
Μέσα στο αίμα μου κυλάς
Σαν ήλιος που το φως του στην ζωή μου έχει απλώσει
ΑΓΑΠΗ ΜΕ
ΣΑΣΤΙΣΕΣ
Αγάπη! με
σάστισες πάλι
Γλυκά έρχεσαι απ' όταν η μέρα αρχίζει
Σαν ένας άγγελος που ζητά να μου βάλει
Ένα στέμμα που ουράνια γαλήνη την ψυχή πλημμυρίζει
Τόσο
χρώμα! τόση αρμονία που έχεις
Σαν σε κήπο μυστικό με πηγαίνεις
Ψυχή μου πως ριγάς και τόσο πολύ αντέχεις
Καθώς σε ουράνιες κοιλάδες με φτερά ανεβαίνεις
Και Θεός
γίνεσαι σε ένα σύμπαν χρωμάτων
Θεός πλασμένος απ' αγάπη και χώμα
Μια αχτίδα χιλιάδων σωμάτων
Που ξεχασμένη στο άπειρο είναι ακόμα
Αγάπη!
Θεός είσαι! μου το 'παν τραγουδώντας άγγελοι
Και σε πέλαγα αρμονίας αέναα πλέω
Ξυπνά σε ουράνια η ψυχή μου και θέλει
Συνεχώς τραγούδια για σένα να λεει.
ΡΩΤΑΣ
Να
περιγράψω το φως μπορώ;
αφού αδιάκοπα το νου μου θαμπώνει
με Ρωτάς, τι είμαι για σένα; κι απορώ
είσαι το νόημα της ζωής που στα ουράνια ανυψώνει
Είσαι η
άνασσα της μικρής μου ζωής
το Όνειρο που ποτέ μου δεν είχα
είσαι η ανασαιμιά μιας ουράνιας πνοής
είσαι η γλυκιά γνώση που ποτέ μου κατείχα
Άγγελος
είσαι, μια αχτίδα θεϊκού Φώτος
που με πλημμύρισε γλυκά μ' ανείπωτη ζάλη
είσαι λιμάνι και ο πύργος αυτός
που μέσα του ξαποσταίνω πάλι και πάλι
Είσαι το
Όνειρο που με τυλίγει τις νύχτες
μια αχτίδα Φώτος που πάνω μου ακουμπάει
είμαι το ρολόι και είσαι οι δείχτες
είσαι το άτι μου που ταξίδια με παει
Δεν ξέρω
τι άλλο να πω
είσαι η γλυκιά συντροφιά μου
είσαι τα άνθη που με λέξεις σκορπώ
ναι! εσύ είσαι η Αγάπη γλυκιά μου!
Απλώνεται
η γαλήνη σαν το πέπλο την νύχτας,
κάτω απ' το λυκόφως και μέσα στην σιωπή,
καλπάζει ο νους
και η ψυχή διαβαίνει και πάλι τα γνώριμα του κάλους σου μονοπάτια,
με φως, με σκοτάδι,
αναζητώντας ξανά την μαγική σου υφή
και είναι εξαίσια παράξενο το ότι ποτέ δεν ακούμπησα με βέβηλα χέρια την
νεανική σου καρδιά,
μα ευλαβικός προσκυνητής τον μεγαλόπρεπο ναό της αγάπης διαβαίνω, κουρσάρος δεν
έγινα,
ούτε πορθητής των ζωοφόρων πυλών σου,
ταπεινά εμπρός στην τρυφερή ομορφιά σου έσκυψα,
του μεθυστικού των χειλιών σου κρασιού κοινωνός γίνομαι,
με φως αγκαλιάζεις το είναι μου,
με σκοτάδι ξεκουράζεις την σάρκα μου
και ύστερα πάλι σαν την αυγή χαράζεις τα φιλία σου
και εγώ ξυπνώ και παντοτινά σε ευλογώ,
γιατί εσύ ερωτάς έγινες,
ζωή, ανάσα και δύναμη γλυκιάς ευωδιάς που κατακλύζει τις ώρες μου και τώρα
τίποτα δεν ζήτω,
Θεός είμαι και άνεμος,
αχτίδα φως που ξεχάσθηκε στην όχθη του χρόνου,
στάλα χαράς που από την ύπαρξη σου αιώνια ζει.
Σε χαμένες
εικόνες,
αρχέτυπα,
οράματα και μύθους την μορφή σου ψάχνω να βρω,
αναζητώ το πρόσωπο σου,
και σαν ένας πανάρχαιος Θεός,
δημιουργώ,
κτίζω, ορίζω και αγκαλιάζω μέσα σε κόσμους μαγικούς,
πλασμένους με ονειροουσία,
τις άπειρες μορφές σου
και το είναι μου μεγαλώνει άπειρα,
Όταν αυτές τις μορφές σου αγκαλιάζω γυναίκα!
Είναι
άραγε κακό της προσμονής να σε καίει η φωτιά
και η ψυχή σου όνειρα να πλάθει
όταν στο λυκαυγές ή την τρελή βράδια
τα θέλω σου αναβλύζουν απ' της ψυχής τα βάθη;
Όταν
ανάγκη έχεις μια γλυκιά αγκαλιά
μέσα της σαν σε πύργο να σε κλείσει
όταν ποθείς μιαν απαλή ψιθυριστή λαλιά
που με λόγια ονειρικά ή και απλά ξανά να σ' ακουμπήσει;
Μια
παρουσία όταν ποθείς που χάδια θα σου δώσει
χάδια γλυκά και τρυφερά και πάλι
ή και γιατί όχι της αγάπης την ορμή μέσα σου να μεστώσει
και του έρωτα να σου ξυπνά την ζάλη;
Όχι! αυτό
είναι ζωή το να ποθείς να ζήσεις
μέσα από χάδια και φιλιά γλυκά ονειρεμένα
σε μια αγκαλιά ζεστή να ακουμπήσεις
σε έναν κόσμο λαμπερό που κάποιος άλλος έφτιαξε για σένα!
Σε είδα να
στέκεις εκεί αγέρωχη, αγαπημένη υπέροχα
και σκέφτηκα αν θα έπρεπε να σου μιλήσω,
μετά την χθεσινή εξομολόγηση,
αγάπη που από πάντα ποθούσα
κοιτούσα την μορφή σου εκστατικά
σαν μαγεμένος,
από την απόλυτη της ψυχής σου λάμψη,
χαμένος σε περασμένο ονειροπόλημα
που γλυκά άνοιγε τους ελπιδοφόρους ορίζοντες μου
δεν πείρα την απόφαση να σου πω και πάλι
πόσο πολύ σε αγάπησα
από την αρχή των αιώνων,
και τότε το φως έσβησε
καθώς η μορφή σου χάθηκε
χωρίς να προλάβω να σου πω :
άνοιξη έφερες
και ζωή μέσα στην έρημο μου
υπέροχα αγαπημένη μου.
Σαν μια
αχτίδα φωτός κυλάς στην ζωή,
είσαι πλασμένη από σιωπή και άνοιξη,
οι ευωδιές σου αέρινες,
αχνοφέγγεις και ζητάς να υπάρξεις σαν όνειρο,
σαν εκείνο το όνειρο που σου έδωσε ζωή
την νύχτα που ο Θεός έπλαθε το σύμπαν,
εκείνη την νύχτα που αγγέλοι σε ονειρεύτηκαν
και πλάστηκες.
Καμία σάρκα δεν σε γέννησε,
κανένα μάτι δεν σε είδε,
μόνο ένας μικρός κόκκος Ονείρου σε γεύτηκε
που θέλησε να τρανώσει και άπειρο να γίνει,
ένα τόσο δα άπειρο πιασμένο σαν άστρο στα μαλλιά σου.
Και τώρα στον κόσμο υπάρχεις,
στον κόσμο που άδειο νόμιζα,
μην γνωρίζοντας την ύπαρξη σου.
Μα τώρα που τις σιωπές σου άκουσα κάτω από το λυκόφως,
αιώνιος γίνομαι, Θεός και άνθρωπος
πλασμένος από την ατέρμονη σιωπή της προσδοκίας
που γλυκά κατακλύζει το είναι μου,
κάνοντας με μια αέναη στάλα από φως που ξέχασε να λάμψει,
κάνοντας με μια αχτίδα της δικιά σου σιωπής.
Γιατί σαν μια αχτίδα φωτός κυλάς στην ζωή
έτσι πλασμένη από σιωπή και άνοιξη.
Η κάθε
μέρα είναι μια πρόκληση, μια γλυκιά ανασαιμιά Ονείρου
σε φεγγερές κοιλάδες περπατώ, σαν ήλιος μοιάζω λαμπερός
που από αιώνες τώρα λάμπει, στις άκρες του άπειρου
και σκορπά απλόχερα ζωή, την θέρμη και το φως.
Η κάθε
νύχτα είναι φλογερή, ο πόθος μου με λειώνει
ο πόθος που μοιάζει χείμαρρος, που ότι βρει στο διάβα του σαρώνει
αγνός και ατέρμονα σφοδρός, λευκός σαν να 'ναι χιόνι
σαν άγγελος που άνοιξε φτερά και στα ουράνια ανυψώνει.
Πολύχρωμος
χάρτης ονειρικών διαδρόμων
είσαι ψυχή μου, πολυτάξιδο σκαρί γεμάτο χάρη
σε κόσμους ανείπωτους, ναι, των εσωτερικών μου ορμών
κάτω από το λυκόφως ή και την ημέρα ακόμα μ' έχεις πάρει
Σε
ακολούθησα δειλά, ξέρεις; φοβόμουν τόσο,
με τρόμαζαν άστρα λαμπερά και αυτή του χάους η σκοτεινιά
με σάστισε, σκέφτηκα τότε ξανά να σε σκοτώσω,
μα εσύ για κόσμους από φως, με δύναμη, τα θέλω μου άνοιξες πανιά.
Τώρα
ταξιδεύουμε μαζί, εσύ η ψυχή και εγώ ο νους
σε μυστικές του Ονείρου χώρες πάμε, λόγια σοφά ακούμε,
άλλη γη βλέπουμε και άλλους ουρανούς,
με αισθήματα πλουτίζουμε πριν και εμείς στην λησμονιά χαθούμε.
Σαν μύθος
που απ' των καιρών τα βάθη αναβλύζει
με λίγα λόγια πύρινα γραμμένος σαν δράκου ανάσα καυτή
σαν ήρωας που με το άτι του έτοιμος για πόλεμο γυρίζει
ένα έπος αλλοτινό που με άπειρο αίμα έχει γραφτεί
Φυλλωσιές
από πολύχρωμα των βυθών κοράλλια
αχτίνες φωτεινές μυστηριακού και μαγικού φωτός
χωρών πανέμορφων και μυθικών ακρογιάλια
ένας αμάραντος αιώνιος απαράμιλλης ομορφιάς λωτός
Νύχτες
χαμένες στο κρασί και στης ηδονής τα βάθη
μέρες ολόγιομες με τη ζωντανή φλόγα του πάθους
σαν ένας Θεός που νέους φεγγερούς κόσμους πλάθει
όντα τρανά που σάστισαν στην όψη αυτού του βάθους
Θεϊκή
ουσία χαμένη σ' αμέτρητους αιώνες
λόγοι σοφών και ποιητών ατέρμονα πλασμένοι
στον ναό της άνοιξης γλυκιές φωτός κολώνες
απ' όλα αυτά η "αγάπη" μόνο μένει
Οι γραμμές
του προσώπου σου χαράζουν στο νου μου πύρινα μονοπάτια
θύμισες, σαν θάλασσες πλατιές, ουράνιες, μοιάζουν τα δυο σου μάτια
και οι πόθοι σου καραβιά που αρμενίζουν, γη ψάχνουν να βρουν και ουρανό
μια αγκαλιά ζεστή και τρυφερή, την αγάπη έκαναν Όνειρο τρανό.
Μικρές κοιλάδες τα χαμόγελα σου, σαν γη ανθόσπαρτη, ευωδιαστή
και οι λέξεις σου σαν θυμίαμα ανεβαίνουν, άγγελοι που στέκουν στον θεό της
αγάπης σου μπροστά
σε κοιτώ με έκσταση και δέος, ονειρική μορφή μέσα σε ζάλη
ανασαιμιά, ζωή και φως, σε ποθώ ατέρμονα και πάλι.
Και αν απ'
των μάταιων λόγων την ορμή δεν ξεμακρύναμε και αν οι ψυχές μας έχουν αρνηθεί το
φως,
ίσως δεν
φταίμε εμείς, ίσως οι καιροί που από πάνω μας πέρασαν φταίνε.
Και αν τα λόγια κάνουμε σπαθιά που κόβουν τις ψυχές μας και αν πάλι αυτές έχουν
αρνηθεί το φως,
ίσως δεν
φταίμε εμείς, ίσως οι στιγμές που μας σφυροκοπούν με πόνο φταίνε.
Και αν της αγάπης το γλυκό κρασί, πικρό το κάναμε του θυμού μας κατακάθι, ίσως
δεν φταίμε εμείς,
ίσως των
ανεκπλήρωτων ονείρων μας οι σκιές που από πάνω μας πέρασαν φταίνε.
Και αν το Δώρο της ζωής όπλο το κάναμε και μίσος, ίσως δεν φταίμε εμείς,
ίσως του
άπειρου σκοταδιού οι αχτίνες που από πάνω μας πέρασαν φταίνε.
Και όπως εσύ έτσι και εγώ με πόνο τις μέρες μου υφαίνω και λαχταρώ της αιώνιας
σκιάς την δρόσο να ακουμπήσω κι έτσι θολά και σιωπηλά, κάτω από το λυκόφως μιας
άλλης ζωής να ζήσω.
Σαν θρήνος
πάλλεται η ζωή μέσα απ' τα δυο μας χέρια που παλεύουν
Θέλω κι αυτό! κι αυτό εκεί!
Τα θέλουμε όλα οι φτωχοί
Χάνοντας το νόημα και την ουσία των αισθημάτων που σμιλεύουν
Και όταν
τα θέλω μας πέσουνε νέκρα και ο χρόνος από πάνω μας κυλήσει
Τότε αναμασώντας όνειρα πολλά,
Ποτίζοντας τα με δάκρυα θολά,
Η ψυχή μας σαν ένα ανάλαφρο πουλί, ψηλά εκεί, δειλά θα φτερουγίσει.
Ποια
μυστικά τραγούδια ψιθυρίζεις άνεμε εσύ;
Και εσείς σύννεφα ποια κρυφή κεντάτε εικόνα;
Μες το νου μου γράφετε ιστορία χρυσή
Που από αιώνες ήξερα μα δεν είπα ακόμα
Την ίδια
που μου είπε ένα βράδυ μια αύρα
Όταν λυγώντας από φορτίο βαρύ μέχρι την αυγή
Μαινόμενος από όνειρα απαίσια μαύρα
Ένα τίποτα να γίνω ήθελα, μια μόνο κραυγή
Μου την
είπε το σύμπαν μια νύχτα μικρή
Που ταξίδια Ονείρου σκάρωνα πάλι
Ήταν σαν αλήθεια πικρή
Μα άφησε μια γλυκιά στο νου μου ζάλη
Αχ! τι
μπορούσαν να κάνουν οι τόσοι θεοί
Αν απ' την λήθη του λάθους ξυπνούσαν
Αν μαζί με την πλάση και οι
Άνθρωποι την αγάπη υμνούσαν.
-Σαν ξόρκι
μαγικό που φέρνει αχτίδες από φως
ήρθες κοντά μου, μάγισσα της καρδιάς μου, εσύ, αγάπη,
με της καρδιάς σου την ομορφιά, κι όμως δεν ξέρω πώς
με πλάνεψες και έκανες χαρά και φως, την λύπη και το δάκρυ
-Με
κέρδισες έτσι απλά, αν και μάγος ήσουν, τώρα το είδα,
ουράνια εσύ φωτιά που τόσο γλυκά κατακαίς τα σωθικά μου,
και τώρα, φλόγα είμαι, που στης αγάπης καιω την φωτιά,
και μια ελπίδα γιατί τα όνειρα που έκανα, με μιας, ζωντάνεψαν μπροστά μου
Η Αγάπη
είμαστε!
Δυο ψυχές που ένωσαν τις τύχες τους και πάνε.
-Σε αγαπώ! Μέσα από τα' αντρίκεια μου τα στήθια το φωνάζω.
Η Αγάπη είμαστε!
Δυο σάρκες που έγιναν μία και αέναα κυλάνε.
-Σε αγαπώ! Είσαι για με Θεός που μες της αγάπης τον ναό δοξάζω
-Σε αγαπώ!
Θα το φωνάξω δίχως ντροπή και δίχως καταφρόνια
δες με! Θεός μικρός κι όμως, απέραντα μεγάλος έχω γίνει,
ω! πόσο τυφλός ήμουν όλα αυτά που πέρασαν τα χρόνια
πόσο φτωχός, γιατί του πόθου σου δεν είχα νιώσει να με καιει το καμίνι
-Είσαι
ζωή! Αιώνια γυναίκα έγινα όταν μέσα στου έρωτα έπεσα την δύνη
μ' ανάστησες, εσύ, φωτιά μου, με πύρινα φίλια, με λέξεις καυτές
μέχρι πριν σε γνωρίσω ένα παιδί τρομαγμένο ήμουν, που είχε απομείνει
μέσα σε μέρες και σιωπές, που όμως τώρα ζωή γλυκιά έγιναν κι αυτές
Η Αγάπη
είμαστε!
Δυο ψυχές που ένωσαν τις τύχες τους και πάνε.
-Σε αγαπώ! Μέσα από τα' αντρίκεια μου τα στήθια το φωνάζω.
Η Αγάπη είμαστε!
Δυο σάρκες που έγιναν μια και αέναα κυλάνε.
-Σε αγαπώ! Είσαι για με Θεός που μες της αγάπης τον ναό δοξάζω.